រឿងខ្លី

រឿង ទឹកកខ្វក់

ការពីយូលង់ណាស់មកហើយ មានកុមារា​ម្នាក់ឈ្មោះ បុរិន ។ បុរិន គេជាក្មេងប្រុសម្នាក់ដែល រស់នៅ ក្នុងគ្រួសារដ៍ក្រីក្រមួយ ស្ថិតនៅក្បែរទន្លេ ។ បុរិន គេមាន​បងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះ បុរា ។​ នាពេល ទំនេរ ពីការសិក្សា ពួកគេចូលចិត្តទៅមាត់ទន្លេ ដើម្បីលំហែកាយ និងនិយាយគ្នាលេង ដើម្បី រំសាយ កង្វល់ ។ នាពេលថ្ងៃមួយ នៅពេលដែល ពួកគេ ត្រឡប់មកពីមាត់ទន្លេវិញ បុរិន ឃើញ ក្រុមគ្រួសារ ជាច្រើន ដែលកំពុងឈរដំរង់ជួរ នៅមុខមន្ទីរពេទ្យស្ម័គ្រចិត្ត មួយកន្លែង ដើម្បីបើកយកថ្នាំ ។​ បងប្អូន ពីរនាក់ នេះក៍កើតមានចម្ងល់ យ៉ាងខ្លាំង ក៏ចូលទៅសួរនាំ គ្រូពេទ្យ អំពីជំងឺ ដែល ប្រជាជន កំពុង ជួបប្រទះ ។

បុរាសួរ ​« អត់ទោសលោកគ្រូពេទ្យ តើប្រជាជន យើងជួបជំងឺអ្វីដែរ? មើលទៅ ដូចជា មិនស្រួលសោះ » ។

លោក គ្រូពេទ្យ ឆ្លើយតប ទាំងទឹកមុខស្រពោន «​ ប្រជាជនយើងឥឡូវនេះ កំពុង តែជួបប្រទះ នឹងជំងឺ រាករូស ដែលបង្ករ មកពីការ ប្រើប្រាសទឹក មិនស្អាត ណាក្មួយ ។

 

មួយរំពេចនោះ បុរិន ក៍សួរបន្ថែម «​ ប៉ុន្តែ ពួកគាត់ បានប្រើប្រាស់ ទឹកទន្លេ ដ៏ថ្លាេឈ្វង ទេតើ  ចុះហេតុអ្វី បានជា ពួកគាត់ ទទួលនូវ​ជំងឺរាករូសបាន ? »

 

ភ្លាមៗនោះ លោក គ្រូពេទ្យ បានតប មកវិញថា « ដោយសារតែ ប្រជាជនយើង​មិនទាន់ ដឹងច្បាស់ អំពីបញ្ហាទឹក ហើយពួគគាត់ភាគច្រើន គិតថា ទឹកទន្លេ ដែល ពួកគាត់កំពុងប្រើប្រាស់​ សព្វថ្ងៃ ជាទឹកស្អាត ផ្ទុយទៅវិញនោះ​ ពួកគាត់មិនដែលដឹងទេថា ទឹកដែលថ្លាឈ្វេង មិនប្រាកដថា ជាទឹកស្អាត នោះឡើយ ។

បុរិន សួរ បន្ថែម « តើយើង គួរធ្វើយ៉ាងមិច ដើម្បីចៀសវាង ទឹកកខ្វក់ ទាំងអស់នោះ​បាន ? »

 

លោក គ្រូពេទ្យ ឆ្លើយទាំង អារម្មណ៍សប្បាយរីករាយ «​ យើងមាន វិធីផ្សេងៗ ជាច្រើន ក្នុងនេះ មានដូចជា៖

  • ត្រូវដាំទឹកឲ្យពុះ មុននឹងបរិភោគ
  • កំុបំពុលទឹក ដោយបង្ហូរកាកសំណល់ ចូលទៅក្នុងទឹក

បុរិន និងបុរា ឆ្លើយស្របគ្នាទាំងសប្បាយរីករាយ​ « អរគុណ ច្រើនណាស់លោកគ្រូពេទ្យ ពួកខ្ញំុ នឹងជួយ យករឿងនេះ ប្រាប់ដល់ ប្រជាជនក្នុងភូមិយើង ។

 

គ្រាន់តែនិយាយចប់ភ្លាម ក្មេងទាំងពីរ ក៍ជម្រាបលា លោកគ្រូពេទ្យ ដើម្បីត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ។ គ្រាន់តែត្រឡប់ទៅដល់ផ្ទះវិញភ្លាម ពួកគេចាប់ផ្តើម ជម្រាបរឿងដល់ ឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ ។​ ពួកគេ បានប្រាប់ ទាំងអស់អំពី វិធីដើម្បី ចៀសវាង ទឹកកខ្វក់ ដល់ឪពុកម្តាយរបស់គេ និងប្រជាជន ដែលនៅ ក្នុងភូមិនោះ ផងដែរ ។ ចាប់ពីពេលនោះមក ក្រុមគ្រួសារ របស់ពួកគេ ក៍ដូចជាប្រជាជន ដែររស់ នៅក្នុង ភូមិនោះ មិនដែល ជួប នូវបញ្ហាទាំងនេះទៀតទេ ហើយក៍រស់ នៅដោយភាពសប្បាយរីករាយ ជា អចិន្រ្តៃរ៍ រៀង រហូតមក ។   

និពន្ធដោយ៖ កវី ភារម្យ និងកវី ហ៊ុយគា

KolabPailin

In this round in Khmer class, we were learning about one famous story in Cambodia that called “ Kolab Pailin ”. This story was written by Nhok Them in 1936. It’s a romantic story and also talking about a life in French Colonial administration. This story is talking about one person name Chao Chet a man who travels from Sangke district to Pailin district in Battambang province which was on the Kingdom’s western border to work as a gold miner. Chao Chet has lost his family but he never gives up. He moves from his parents’ hometown and asks a man, [Loung] Ratanak if he can live with him. Chao Chet is poor He works hard but always respecting his boss. All his words come from the bottom of his heart. The book gives the reader an understanding of what relationships between young men and women were like in those years. I really really like this story and it was so inspiring for me.

Poem

Right now in Khmer class, we were doing a lot about making Khmer poem. I love making Khmer poem and I have been making a lot of poems since I came here. I love making the poem when I am free time and I spent a lot of time making it and here are some of my poem in Khmer

ខេត្តខ្ញុំជាខេត្តមួយដែលល្អ                                              មនុស្ស​ចិត្តស្មោះសរមិនកុហក

ទីក្រុងស្រស់ស្អាតមិនកង្វក់​​​​​​​​​​​​​​​​​                                             ​មិនចេះកុហកចិត្តស្មោះសរ។

អាហារខេត្តខ្ញុំមានច្រើនមុខ                                              មានត្រីអន្លក់យ៉ាងស្រស់ល្អ

មានមនុស្សមកញ៉ាំច្រើនកុះករ                                          ម្ហូបទាំងអស់ល្អគ្មានដាក់ថ្នាំ។

គ្រប់ភូមិគ្រប់ស្រុកអនាម័យ                                               ចេះរកកម្រៃជាប្រចាំ

រកសុីលុយកាក់តាមចំណាំ                                                 បុរាណបានផ្តាំពីដូនតា។

ខ្ញុំស្រលាញ់ខេត្តខ្ញុំខ្លាំងណាស់                                            ទាំងក្មេងទាំងចាស់ខំធ្វើការ

ក្មេងៗទាំងអស់ខំសិក្សា                                                      ​​​ បានផលបានផ្កាមកសង្គម។

រីឯមន្ត្រីទាបនឹងខ្ពស់                                                             គ្មានបក្សគ្មានពួកឬរលង

ចេះគិតចេះគូប្រជាជន                                                          គោរពសង្គមតាមផ្លូវច្បាប់។

ប្រជាជនវិញខំប្រឹងប្រែង                                                      កុំឲ្យខេត្តឯងនេះអាម៉ាស

ចុងក្រោយអ្វីៗបានដឹងច្បាស់                                               បានចំណាត់ថ្នាក់ទីក្រុងស្អាត។

ខេត្តខ្ញុំមិនចាស់ក៏មិនថ្មី                                                         មានអនាម័យយ៉ាងស្្អាតបាទ

មានវត្តមានវ៉ាយ៉ាងស្រស់ស្អាត                                            សូត្រធម៍រាប់បាត្រគ្រប់ៗគ្នា។

និយាយពីសេដ្ឋកិច្ចឥឡូវ                                                       ខេត្តខ្ញុំមានស្រូវដំឡូងជ្វា

ប្រជាជនខ្ញុំមិនរុញរា                                                               ខំទាំងអស់គ្នាដើម្បើខេត្ត។

មានសាលារៀនព្រមទាំងពេទ្យ​​​​​​​                                              យ៉ាងល្អពន់ពេកច្រើនអនេក

ពេលមានអសន្នគ្រប់ទីខេត្ត                                              ចេះជួយចេះហែកដោះស្រាយទុក្ខ។